Wij vertellen vaak over de reizen die we zelf maken en organiseren. Charles Kool en Margo Beukers doen dat ook en het moet gezegd worden: zij maken echt bijzondere reizen. Hun laatste reis leidde naar el Fin del Mundo, zoals zij dat zelf noemen. Naar het einde van de wereld dus! Natuurlijk met een Volkswagen California, die zij verscheepten naar Zuid-Amerika. Eerder deden zij dat ook al naar Azië en Australië. Lees hun meer dan boeiende verhaal.
Met onze eigen Volkswagen California trokken wij naar het einde van de wereld, in het Spaans: Fin del Mundo, naar Ushuaia op Vuurland in Patagonië. Verscheepten wij eerder onze Volkswagen California naar Azië en Australië, nu werd het dus Zuid-Amerika. Om daar een halfjaar rond te gaan reizen. Eerst door de Hoge Andes en daarna afzakken tot het per auto nog bereikbare zuidelijkste puntje van Vuurland.
Na de verscheping van onze camper naar Zuid-Amerika pikten we de camper half september op in de haven van Buenos Aires in Argentinië. Van daaruit reden we naar de Hoge Andes in Bolivia en Peru. Vanaf 2.500 m hoogte stegen wij elke dag slechts een paar honderd meter, om onze lichamen langzaam aan de grote hoogte te wennen. Uiteindelijk verbleven we langere tijd op en boven 4.000 m hoogte, onder meer in de omgeving van het Titikakameer, het hoogste meer ter wereld, op de grens van Bolivia en Peru. Ja, het is even wennen, aan die ijle lucht en je bent snel buiten adem. Maar ook voor onze California. Op deze hoogte zit er veel minder zuurstof in de lucht en gaat de verbranding dus moeilijker. Bovendien is de brandstofkwaliteit erg slecht in Bolivia en Peru en dat werkt niet echt mee aan een volledige verbranding, en daarmee een goede trekkracht. De turbo maakte overuren en na 14 jaar trouwe dienst gaf deze de geest. Gelukkig bracht een bergingsvoertuig ons naar een Volkswagen-dealer “in de buurt”, maar een nieuwe turbo moest toch vanuit Europa komen. Wij hadden de nodige reserveonderdelen meegenomen maar een nieuwe turbo zat daar niet tussen. Na overleg met het Volkswagen Campercentrum in Amersfoort lieten wij door hen een nieuwe turbo naar ons toesturen en daar zijn we hen erg dankbaar voor. De reparatie verliep voorspoedig en de California bracht ons daarna probleemloos naar hoogtes van zelfs rond de 4.500 m.
Het landschap van de Hoge Andes is, soms letterlijk, adembenemend, maar ook de kennismaking met andere culturen is een belevenis. Natuurlijk zagen we de overblijfselen van de vroegere Inca-cultuur, zoals de Machu Picchu. Maar we vonden het net zo boeiend om de bevolking te ervaren en hoe de mensen leven in die landen.
Na Bolivia en Peru zakten we af naar het zuiden, via het grensgebied van Chili en Argentinië. Je praat dan wel over enorme afstanden. Chili alleen al heeft van noord naar zuid een lengte van meer dan 5000 km. Logisch dat je een zeer gevarieerd landschap passeert, van woestijngebieden tot zoutvlaktes, en op de grens van Argentinië en Chili ook een uitgebreid merengebied dat doet denken aan Zwitserland en daarom ook het Zwitserland van Zuid-Amerika wordt genoemd.
Van noord naar zuid kun je afzakken via de Carretera Austral in Chili, een route die voor een groot deel bestaat uit onverharde gravelwegen, of via de Ruta 40 in Argentinië, die voornamelijk geasfalteerd is. De avonturiers, veelal motorrijders en auto’s met vierwielaandrijving (4WD of 4×4), kiezen meestal voor de Carretera Austral. Personenauto’s kiezen meestal voor de Ruta 40. Omdat de camper tijdens onze reis al genoeg voor z’n kiezen kreeg, kozen wij voor de comfortabele Ruta 40. Na een mooie tocht met veel indrukken bereikten wij uiteindelijk de meest zuidelijke stad ter wereld die nog per auto bereikbaar is: Ushuaia, op Vuurland in Patagonië. We hadden toen al 15.000 kilometer n Zuid-Amerika afgelegd.
Op Patagonië, en vooral op Vuurland, kan het hard waaien en dat deed het dus ook. De wind steekt hier snel op en gaat gepaard met zware windstoten. Normaal slapen wij altijd in het bovenbed, onder het hefdak maar dat deden we hier maar niet. Ook al weten we dat het dak windstoten tot windkracht 9 kan doorstaan. Het beeld van verder reizen met een Volkswagen California Cabriolet zagen we toch liever niet voor ons.
De komende weken gaan we via de oostkust van Argentinië noordwaarts, richting Uruguay en dan nog een stuk Brazilië. In het voorjaar (wanneer het hier op het zuidelijke halfrond herfst wordt) willen wij onze camper vanuit Montevideo in een 20ft container (daar past een Volkswagen California net in) verschepen naar Nederland en vliegen wij naar Schiphol.
Wij sluiten onze reisimpressie graag af met een aantal praktische accessoires en aanpassingen die wij op onze California lieten aanbrengen en waar wij erg veel plezier van hadden.
- Allereerst: onze twee extra camperaccu’s in combinatie met (het nieuwste) grote zonnepaneel van 154W, om altijd over voldoende eigen stroom te beschikken. Samen met ons Porta Potti (365!) toilet en een buitendouche zijn wij nooit afhankelijk van campings.
- Van de drie extra zijflappen rondom onze hefdaktent hebben wij ook veel plezier. Niet alleen als extra bescherming bij hevige regen, maar ook als extra isolatie wanneer het wat kouder wordt of als juist de zon op het tentdoek staat te branden.
- Onze Bearlock vergrendeling van de versnellingsbak, maar ook ons Bearlock slot op de lade onder de achterbank, geeft ons een geruststellende bescherming tegen diefstal.
- Ten slotte, maar dit kan alleen wanneer jullie net als wij niet zo lang zijn: wij hebben de plank/het rek achter de achterbank 20 cm ingekort, waardoor de zitbank 20 cm verder naar achteren kan worden geschoven. Dit levert dan een grotere leefruimte beneden op en daarmee veel comfort. Weliswaar gaat dit ten koste van de bagageruimte, maar daar kunnen wij mee leven. En het benedenbed wordt 180 cm i.p.v. 200 cm, maar dat is voor ons geen probleem, we slapen in principe altijd boven.
Met een paar eigen aanpassingen is het ook echt onze camper geworden, al bijna 15 jaar!
Groet vanuit Fin del Mundo, het einde van de wereld!
Charles Kool en Margo Beukers.
