Oliebollen in Oman

Alle reizen met een camper zijn bijzonder, dat weet u als geen ander. Om de eenvoudige reden dat niets vaststaat en er altijd wat te ontdekken en ontmoeten valt. Maar sommige reizen zijn extra bijzonder. Zoals die van Henk en Helma van der Weerd, die met hun drie kinderen woonden en werkten in Bahrein en met hun California 4Motion reizen maakten in naburige landen. Vorig jaar trokken zij door Oman. Lees hier het boeiende verslag!

De route in het kort: Bahrein-Abu Dhabi- Jebel Shams-Wadi Bani Khalid-Ras Al Jinz (Turtle-beach)-Sur-Wadi Tiwi- Finz-Wadi Dayqah-Yiti-Muscat- Rustaq-Wadi Bani Awf-Hatta-Dubai-Bahrein; totaal ongeveer 4.000 kilometer

Henk: Mijn reis begon op 30 december 2008, met als eerste reisdoel het vliegveld van Abu Dhabi. Helaas konden Helma en onze kinderen Erik (9 jaar), Arjan (7 jaar) en Hester (5 jaar) het eerste gedeelte niet met me meerijden, omdat hun visa voor Saudi Arabië ontbraken. Met een volgepakte California (inclusief oliebollen) pikte ik ze de volgende dag op in Abu Dhabi. Snel gingen we op weg naar Oman, met als eerste reisdoel Jebel Shams, de hoogste berg van Oman. De grens met Oman passeerden we met de gebruikelijke tijdrovende bureaucratie en om vijf uur kwamen we aan op de 3007 meter hoge berg, met geweldige uitzichten.

Omdat het al snel donker werd, zetten we snel de slaaptent voor de kinderen op. Daarna een heerlijke maaltijd gekookt en op deze oudejaarsavond samen van de oliebollen genoten, zij het met koffie en limonade (waar is de warme chocolademelk als je die nodig hebt?). Het zou die nacht maar acht graden worden dus we doken diep in de slaapzakken. Hester mocht als eerste bovenin de camper slapen, de jongens begonnen in de tent. Elke avond mocht een ander boven slapen en de twee anderen in de tent. Dat ging erg goed en was erg leuk voor iedereen. De jaarwisseling ging helaas aan ons voorbij, we waren te moe en er was niet veel te doen. Maar dat maakte de nacht niet minder speciaal.

Op nieuwjaarsmorgen kwamen de jongens al vroeg in de camper (‘We hebben het koud!’) en kropen boven en onder in een bed. Even de standkachel aan en allemaal even genieten van deze luxe. Vandaag staat Wadi Bani Khalid op het programma, een sprookjesachtig rivierdal, met schitterende diepblauwe wateren, die heel uitnodigend zijn om er een frisse duik in te nemen. Het bleek er vrij druk en we konden er niet kamperen, maar Arjan en Hester maakten er wel hun nieuwjaarsduik. Erg leuk, de visjes kwamen ook even kijken, maar vangen lukte niet, ze waren te snel.

De volgende dag hebben we al vroeg alles weer ingepakt. Wat een gemak, zo’n camper, alles past op zijn plek. Eerst weer terug naar Wadi Bani Khalid om allemaal lekker even te poedelen. Toen omkleden in de camper en iedereen was weer schoon. Om half elf gaan we verder naar Ras Al Jinz oftewel Turtlebeach. Hier komen de groene zeeschildpadden aan land om hun eieren te leggen, je kunt ze het hele jaar door bekijken. Graag hadden we onze camper op het strand geplaatst, maar dat is niet meer toegestaan. Dan maar parkeren voor het Bezoekerscentrum. ’s Avonds wisselden we tijdens de koffie leuke ervaringen uit met Fransen en een Engels stel.

De volgende morgen meldden we ons om 04.00 uur voor de ‘turtletour’. In het donker en zonder maan was het goed zoeken geblazen. Maar geholpen door zaklampen en telefoons werden we naar een ‘vertrekkende’ schildpad geleid. Terwijl wij wachtten op de zonsopgang, kropen er 4 babyschildpadjes uit het zand, precies op de plek waar onze groep zat. We hebben ze helemaal naar de zee zien kruipen! Ook zagen we nog een grote schildpad. Wat een mooi gezicht, dat hadden we niet willen missen. Na een korte strandwandeling op naar een lekker ontbijtje. Een gebakken eitje doet wonderen.

Na het ontbijt vertrokken we naar Sur voor wat inkopen. Leuk is de werkplaats voor dhows (de traditionele Omaanse schepen), die ze met touw waterdicht maken en waar ze met de hand mooie panelen voor uitsnijden. De kinderen vonden het handwerk erg interessant. Dichtbij Turtlebeach kampeerden we en gingen de dag erop richting Wadi Tiwi, via een nieuwe vierbaansweg, waarvan nog maar één baan open was en afritten nog niet waren aangegeven. Dankzij de GPS kwamen we er toch zonder problemen.

Wadi Tiwi is na de cycloon van 2006 helemaal veranderd. Het eerste gedeelte is helemaal vlak gespoeld door de grote hoeveelheden water. Verder stroomopwaarts lijkt het nog redelijk op wat het drie jaar geleden was, maar je kunt de schade goed zien. Even lekker gezwommen en de haren gewassen. Samen met Helma bezocht ik een prachtige grot, waarvan de ingang net hoog genoeg was om er met het hoofd boven water in te komen. ‘s Avonds sliepen we, net als drie jaar geleden, op het strand van Finz. Ook nu waren er weer verschillende groepen mensen en dat maakte het erg gezellig. De kinderen speelden heerlijk op het strand en maakten een eigen schildpad. De volgende dag vertrokken we richting Muscat, maar gingen eerst even langs Wadi Dayqah. Daar reden we een stuk van de zogeheten wierookroute, die in 2005 is opgenomen op de Wereld Erfgoedlijst van Unesco. Ooit was Oman de belangrijkste leverancier van wierook. We kwamen uit bij een heerlijk meertje met waterval, waar je op heel veel plekken kunt staan. Het waarschuwingsbord is voor ons nogal grappig en geldt vooral voor mensen die niet kunnen zwemmen. Daarna op naar Yiti, waar we een rustige kampeerplek voor de nacht vonden.

De volgende dag naar Muscat. De vele forten langs de haven van Muscat herinneren je eraan dat het leven in deze stad niet altijd zonder gevaar was. Tot 1970 ging hier ‘s avonds de stadspoort nog gewoon dicht. In Groot Muscat gebeurt het allemaal, de souk (markt) zelf is erg mooi en een stuk leuker en mooier dan die van Bahrein en gezelliger dan die van Dubai. Hier hebben we souvenirs gekocht en genoten van de verschillende ‘sight and sounds’. Op de terugweg kwamen we door de goud-souk en de mooie trouwsieraden waren ook voor de jongens erg interessant. Lekker genoten van een heerlijke shoarma en ons verbaasd over rijke locals en typische toeristen.

‘s Middags reden we naar Rustaq, dat bekend is om zijn heetwaterbronnen, met helende werking. Samen met de kinderen heerlijk gezwommen en weer lekker schoon geworden. Heel anders dan de niet verwarmde ‘zwembaden’ in Oman. Vanwege de vele tieners heeft Helma niet gezwommen. Toch maar niet de boel uitdagen. Een groep Omani genoot, naast het warme water ook van onze kinderen, die er lekker rondzwommen.

Kamperen ging hier niet dus zijn we doorgereden naar Wadi Bani Awf. Daar ontmoetten we twee Duitsers, die met de motor door Oman aan het trekken waren. Zij genoten weer eens van een normale stoel om op te zitten en van kippenboutjes van de bbq. En brachten zelf chocolademousse mee voor het toetje. De volgende morgen ontbijten met spontaan aanwezige geiten, die op de achterpoten gingen staan om nog meer te krijgen. Een mooi schouwspel.

Verschillende mensen hadden ons aangeraden om naar ‘the Chains’ te gaan. Hoewel het voor kinderen zwaar kan zijn, besloten we het toch te doen. Onderweg moeten de schoenen uit om door het water naar de overkant te komen. Aangekomen bij the Chains bleek het toch wel erg hoog en steil. Eerst ging Erik en met een beetje hulp kwam hij bijna bovenaan. Opeens vloog er iets blauws boven hem en werd hij naar boven geholpen. Een Omani had ons gezien en was ons gevolgd. Omdat hij veel beter wist waar te lopen, was hij er veel eerder. Zonder zijn voeten in de beugels te zetten en alleen de ketting vasthoudend, vloog hij naar boven toe. Hij heeft ons vervolgens geholpen om niet alleen the Chains op te komen, maar ook om de route naar het ijskoude meertje te vinden. Zonder zijn spontane hulp hadden we het waarschijnlijk niet gered of er op zijn minst er twee uur langer over gedaan.

Kleine kampeerplaatsen in Europa? Hier heb je een wadi (vertaald: droog rivierdal) voor je alleen, tenminste zolang het niet regent. Geen auto die voorbij komt, heerlijk. Onderweg verschillende oude gebouwen gezien en ook een historische uitkijktoren. Ja, ook hier konden ze er in de middeleeuwen wat van. Die oases waren echt belangrijk. Tussen de oude gebouwen vullen ze de gaten gewoon op met moderne huizen.

De volgende dag zijn we de grens weer gepasseerd met de Emiraten en in het historische stadje Hatta uitgekomen. Op een halfuurtje rijden van Hatta is een indrukwekkend natuurgebied in het Hajargebergte. Je kunt er heerlijk wandelen langs prachtige watervallen en azuurblauwe vijvers, tussen de rotsen. Omdat het donderdag weekend is in de Emiraten konden we er vanuit gaan dat er veel toeristen en dagjesmensen zouden zijn. Gelukkig waren we er vroeg (13.00 uur) en hadden we de ‘pools’ tijdens de lunch voor onszelf. De kids hebben nog even pootje gebaden, maar echt gezwommen is er niet. Jammer van het vele vuilnis in en rond het water. Na de goed schoongehouden meertjes in Oman was dat toch een teleurstelling. Toen op naar Dubai. Daar zijn we, tot vreugde van de kinderen, weer eens uit eten gegaan. Fijn om ook weer eens op een gewone WC te zitten!

’s Avonds parkeerden we onze camper bij Jumaira Beach, een populair strand met veel luxe hotels, waaronder het luxueuze zevensterrenhotel Burj Al Arab. Deze ‘Toren van de Arabieren’ ligt in zee op een kunstmatig eiland, 280 meter verwijderd van het strand en bereikbaar via een brug. De toren is hier neergezet om geen schaduw op het strand te laten vallen en is gebouwd in de vorm van het zeil van een dhow.

Deze keer maar niet de tent opgezet, want op het strand mag je niet kamperen. We zaten midden in Dubai tenslotte. Dus voor één nacht moesten Erik, Arjan en Hester met z’n drieën bovenin slapen. Arjan was eerst even boos want het was zijn beurt om bovenin te slapen en er kwamen geen nachtjes meer. Maar ook dat werd opgelost. Zo’n speciale slaapplaats heeft toch wel wat.

’s Avonds nog een heerlijke avondwandeling gemaakt en de Burj vanaf de voorkant bekeken. De kinderen vonden een stretched Hummer interessanter.

De volgende morgen ontbijt op het strand. Opvallende reacties van voorbijgangers, een auto met ‘een tent erop’ wekte hun verbazing. Een oudere Emirati liep al kijkend om de camper heen, tuurde eens goed naar binnen en bleef schudden met zijn hoofd. Na de koffie zijn we naar het Wild Wadi Park geweest, een waterpark met verschillende glijbanen waar je in een rubber ring omhoog gespoten wordt en langs verschillende bochten en tunnels gaat. Na drie uur zwemmen waren we allemaal koud en genoten we van een heerlijke warme douche. Toen nog een bezoekje aan vrienden en vervolgens Helma en de kinderen afgezet bij de luchthaven van Dubai. ’s Avonds doorgereden tot de grens met Saudi en daar geslapen. De volgende dag was ik rond 13.00 uur weer thuis in Bahrein en konden we allen terugkijken op een bijzondere vakantie met onze California!